(ρωτά
ει ο Εγγλέζος το Ζορμπά)
-Αλέξη, είσαι σίγουρος ότι εδώ που σκάβουμε θα βρούμε κάρβουνο;
-Γιατί αφεντικό, ποιος σου είπε ότι σκάβουμε να βρούμε κάρβουνο;
-Τότε τι σκάβουμε να βρούμε;
-Σκάβουμε να βρούμε τους δαιμόνους που έχουμε μέσα μας…!
Θόδωρος Λαμπριανίδης
Σχέση πάθους ή εξάρτησης; Ένα ακόμη δίχτυ ασφαλείας ή μια ακόμη προεξοχή στο βράχο; Το αθέλητο κακό επιβιώνει με πρόσχημα τις «ανάγκες» μας, αλλά και επανέρχεται σαν την ηχώ της ηθικής 
μας..
Σ αυτή μας τη πλεύση διαπιστώσαμε ότι όσο πιο διάφανο γινόταν το νερό, τόσο πιο ξεκάθαρα αποκαλύπτονταν οι βυθισμένες αλήθειες του έργου, «μέχρι που γύρισε ο ήλιος κι έγινε το νερό καθρέφτης…».
Λουκάς Δαγδηλέλης
Είτε γιατί είναι κάποια βαθύτερη ανάγκη μας για επικοινωνία, είτε γιατί με την υποκριτική αναμοχλεύουμε κομμάτια του δικού μας εαυτού, το θέατρο αποτέλεσε για μας ταυτόχρονα πρόκληση αλλά και ειλικρινή εσωτερική δημιουργία. Το έργο που «ανεβάσαμε» στάθηκε αφορμή για έκφραση, μάχη και ψυχικό εξαγνισμό, ώστε τελικά να νιώθουμε -ουτοπικά, ίσως- ότι προσεγγίσαμε την αρχαία έννοια της κάθαρσης… Μια ανεπανάληπτη εμπειρία που ελπίζω να ξαναζήσω σύντομα!
Βαγγέλης Καϊμακάμης
Τα «Αξύριστα Πηγούνια» είναι μια βαθιά βουτιά στα βαθιά της ψυχής. Κοιτώντας με μια ματιά λίγο καθαρή τρομάζουμε, αλλά και μας υποχρεώνει στη θέα της αλήθειας.
Τα δρα
ματικά πρόσωπα του έργου βασανίζονται και βασανίζουν το ένα το άλλο με εργαλεία τα πάθη τους. Σαν να μην έχουν άλλο τρόπο ύπαρξης. Αυτά τα πρόσωπα προσπάθησα να φωτίσω με ήχους.
Χρήστος Συκιώτης
Βαγγέλη, σ άκουγα απο τους "ψυκτοθάλαμους" να χώνεσαι στο Σάββα και δεν θά θελα με τίποτα να μουν στη θέση του. Προτιμώ να πλένω επιμελώς...κολοτρυπίδες! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘοδωρή φίλε μου, μ έλουσες μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ακουσα απο σένα μπινελίκια για τα λάθη και τις εμμονές μου, αλλά και έννιωσα τη στήριξη σου στη σκηνή και στα παρασκήνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μουσική του Χρήστου Συκιώτη άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και εισέπραξε θερμά σχόλια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαίνεται ότι έζησε το έργο απο τις πρόβες ώς τις παραστάσεις.
Ο φίλος Χρήστος έγινε επίτιμο μέλος της ομάδας και μας "έσπρωξε" στον καλύτερο ερμηνευτικό μας εαυτό.
Χρήστο σ ευχαριστώ ρε φίλε
"μέχρι που γύρισε ο ήλιος κι έγινε το νερό καθρέφτης..."!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι μετά; μετά τι έγινε Λουκά; Γιατί σταματάς πάντα στο καλύτερο;!
Υ.Γ. Το πορτρέτο σου τέλειο! Μοιάζει να αντίκρυσες στον καθρέφτη του νερού τα άδυτα της ψυχής σου. Τέτοια αυτογνωσία αποπνέει...
πάντα θα υπάρχει ένας καθρέφτης εκει που δεν τον αναζητάς, αλλά τον χρειάζεσαι... Μέσα απ αυτή την εμπειρία, συνάντησα εγώ αλλά και τα υπόλοιπα "αξύριστα πηγούνια" την αντανάκλαση του ειδώλου που έρρεε μεταξύ ανυπαρξίας και φαντασίωσης.
ΑπάντησηΔιαγραφή...αν ο καθρέφτης, που λες, βοηθάει μόνο για να αντικρύζει κανείς "την αντανάκλαση του ειδώλου μεταξύ ανυπαρξίας και φαντασίωσης", σόρυ, αλλά δε φταίει σε τίποτε ο καθρέφτης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ παρατηρητής φταίει που ή έχει περιορισμένες δυνατότητες ή απλά έμαθε να αρκείται σε τέτοιου είδους (ψευδ)αισθήσεις! Ένας καθρέφτης, σαν κι αυτόν που επικαλείσαι, νομίζω πως έχει την ιδιότητα να αντανακλά την αλήθεια της ύπαρξης.
Ή τουλάχιστον αυτό θα όφειλε.
Καλή σου μέρα και καλή συνέχεια.