"ΑΞΥΡΙΣΤΑ ΠΗΓΟΥΝΙΑ" : Σημείωμα του σκηνοθέτη

Λίγα λόγια για το έργο
Το τελευταίο γδύσιμο μιας νεαρής επαγγελματία στριπτιζέζ από τη Ρωσία τη φέρνει γυμνή στον προθάλαμο ενός νεκροτομείου, όπου κατά διαβολική σύμπτωση εργάζονται οι τρείς άντρες με τους οποίους συνδέθηκε στενά. Η νοσταλγία και η ενοχή τους στοιχειώνουν. Ολόκληρος ο κόσμος τους, ο κόσμος των ανδρών, η φιλία και η ιεραρχία καταρρέουν. Στο παιχνίδι της σαγήνης δεν υπάρχουν θύτες. Μόνο θύματα και υγρές μνήμες στον πάτο μιας λίμνης.
Με αριστοτεχνικό τρόπο ο συγγραφέας Γιάννης Τσίρος ξεδιπλώνει μια ερωτική ιστορία παράξενη κι ωστόσο πιο πραγματική κι από την ίδια τη ζωή. Μέσα από αυτή ανατέμνει με την οξυδερκή ματιά ενός επιστήμονα την ανδρική και τη γυναικεία ψυχολογία. Η γυναικεία αυταρέσκεια και ματαιοδοξία, αλλά και η ανάγκη για στοργή και σταθερότητα, αντιμέτωπη με τον αντρικό πόθο, την αφελή επιπολαιότητα, τη ζήλια. Κοινό σημείο επαφής, η ηδονοβλεψία, που όμως δεν γεμίζει το κενό, το ανικανοποίητο. Η ιερότερη ανθρώπινη σχέση μετατρέπεται σε φτηνό εμπόρευμα. Αυτή είναι η αιτία του θανάτου. Σε αυτό το έγκλημα, γυναίκα και άνδρες είναι εξ ίσου ηθικοί αυτουργοί. Το έργο έχει δύναμη γιατί αναγκάζει το θεατή, άνδρα ή γυναίκα, να ψάξει για ενοχές στα δικά του μάτια. Επιπλέον, πραγματεύεται και άλλα σύγχρονα θέματα όπως η μετανάστευση, ο ρατσισμός, η βιοπάλη, η αλλοτρίωση στην εργασία. Γι αυτό , αν τώρα είναι μοντέρνο, πάντα θα είναι διαχρονικό.

Από το κείμενο στην παράσταση
Μπροστά σε ένα τέτοιο κείμενο από την αρχή νιώσαμε ότι έπρεπε να σταθούμε με θάρρος αλλά και σεβασμό. Για να αναδείξουμε την ουσία του κειμένου έπρεπε να γίνουμε μύστες του υπο-κειμένου (sub-text). Να νοιώσουμε όπως αυτοί οι άνδρες, που αρχικά έμοιαζαν πολύ πιο αξύριστα πηγούνια από εμάς. Πηγή και έμπνευση μας γρήγορα αποδείχτηκαν τα προσωπικά μας βιώματα. Πόθοι, εμπειρίες, ερωτικές απογοητεύσεις, παρδαλά ποτά και νυχτοπερπατήματα. Στη ζωή μας και στη φαντασία μας. Μόνος μας σύμμαχος η ενδοσκόπηση. Αντίπαλοι μας η απειρία, η έλλειψη μέσων, ο κακός μας εαυτός και ο χρόνος. Χωρίς κατάλληλη αίθουσα για πρόβες, σε νοσοκομειακούς χώρους στο Παπανικολάου, κουρασμένοι η και ξενυχτισμένοι μετά από δουλειά, τολμήσαμε μέσα σε τέσσερις μήνες να σταθούμε αντιμέτωποι με ένα έργο μεγάλων ρόλων, μεγάλων απαιτήσεων. Μάλλον όμως είναι αρκετά για το θέατρο: τρείς ηθοποιοί, δύο σανίδια, ένα πάθος, για να παραφράσω τον Ισπανό θεατρικό συγγραφέα Λόπε ντε Βέγκα(λέγεται ότι έγραψε και ανέβασε πάνω από 1000 έργα). Σε αυτή την ανελέητη βουτιά στα άδυτα της ψυχής μας , τσαλακώσαμε την περηφάνια και το καλό μας πρόσωπο και συγκρουστήκαμε με τον εγωισμό μας και μεταξύ μας. Κάποτε βρεθήκαμε να βλέπουμε τις οικογένειες μας σαν φωτογραφίες πάνω από το τζάκι που έκαιγε μέσα μας. Γι αυτό και θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά τους συγγενείς, φίλους και συναδέλφους που μας ανέχτηκαν. Πιστεύω ότι σε εμάς έδρασε λυτρωτικά. Για το κοινό μας…δεν ξέρω αν θα παίξουμε καλά ή άσχημα, ελπίζω όμως ότι θα παίξουμε αληθινά.
Σας εύχομαι να απολαύσετε την παράσταση

Γιώργος Εργάς