"ΑΞΥΡΙΣΤΑ ΠΗΓΟΥΝΙΑ" Πρώτος Κύκλος Παραστάσεων

Ολοκληρώθηκαν με επιτυχία οι τρείς παραστάσεις του έργου του Γιάννη Τσίρου "Αξύριστα Πηγούνια".
Η προσέλευση των φίλων και συναδέλφων στο Δημοτικό Θέατρο Νεάπολης, ήταν μια απο τις μεγαλύτερες στην ιστορία των παραστάσεων της ομάδας απο την δημιουργία της, κατα ομολογία των παλιότερων απο τα μέλη της, φτάνοντας τους 250 θεατές, συνολικά και στις τρείς παραστάσεις.

Περιμένουμε τα σχόλια σας στο ιστολόγιο μας.

Γιατί δημιουργήσαμε τη θεατρική μας ομάδα

Σε μια κοινωνία σκληρή κι απάνθρωπη, που η μοναξιά έγινε πιά η δεύτερη φύση μας...
Σε μια εποχή πνευματικής θνησιμότητας και κατάρρευσης αξιών
Σε μια εποχή απομονωτισμού και ιδιώτευσης
Σε μια εποχή που όλα προσπαθούν να μας χωρίσουν
Εμείς προσπαθούμε να βρούμε κοινούς τρόπους έκφρασης και κάνουμε θέατρο
Κάνουμε θέατρο για να πούμε όχι στη μοναξιά και στη λογική της απομόνωσης
Να πούμε όχι στην πνευματική μιζέρια και στην πολιτιστική αλλοτρίωση.
Να πούμε ΝΑΙ στον αγώνα ενάντια στην παμφάγα καθημερινότητα και ν' αναγορέυσουμε την δημιουργία σαν ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ...

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ "Γ.ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ" 1991

Αυτές οι αιτίες όπως καταγράφηκαν πριν 18 χρόνια , παραμένουν διαχρονικές και εκφράζουν τα μέλη της ομάδας και ΣΗΜΕΡΑ.
Η Ομάδα μας λειτουργεί πέρα και έξω από λογικές προσωπικής προβολής ή επιβολής των μελών της, απορρίπτοντας την ιδιοτέλεια και την ιδιώτευση.
Η Ομάδα μας δουλεύει συλλογικά και ομαδικά, καταδικάζοντας συμπεριφορές απομόνωσης και προσωπικής συμφεροντολογίας.
Η μόνη "φιλοδοξία" που εμπνέει τα μέλη της είναι η επιθυμία για ατομική και ομαδική βελτίωση της εκφραστικότητας των μελών της.

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ "Γ.ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ" Μάϊος 2009

"ΑΞΥΡΙΣΤΑ ΠΗΓΟΥΝΙΑ" : Σημείωμα του σκηνοθέτη

Λίγα λόγια για το έργο
Το τελευταίο γδύσιμο μιας νεαρής επαγγελματία στριπτιζέζ από τη Ρωσία τη φέρνει γυμνή στον προθάλαμο ενός νεκροτομείου, όπου κατά διαβολική σύμπτωση εργάζονται οι τρείς άντρες με τους οποίους συνδέθηκε στενά. Η νοσταλγία και η ενοχή τους στοιχειώνουν. Ολόκληρος ο κόσμος τους, ο κόσμος των ανδρών, η φιλία και η ιεραρχία καταρρέουν. Στο παιχνίδι της σαγήνης δεν υπάρχουν θύτες. Μόνο θύματα και υγρές μνήμες στον πάτο μιας λίμνης.
Με αριστοτεχνικό τρόπο ο συγγραφέας Γιάννης Τσίρος ξεδιπλώνει μια ερωτική ιστορία παράξενη κι ωστόσο πιο πραγματική κι από την ίδια τη ζωή. Μέσα από αυτή ανατέμνει με την οξυδερκή ματιά ενός επιστήμονα την ανδρική και τη γυναικεία ψυχολογία. Η γυναικεία αυταρέσκεια και ματαιοδοξία, αλλά και η ανάγκη για στοργή και σταθερότητα, αντιμέτωπη με τον αντρικό πόθο, την αφελή επιπολαιότητα, τη ζήλια. Κοινό σημείο επαφής, η ηδονοβλεψία, που όμως δεν γεμίζει το κενό, το ανικανοποίητο. Η ιερότερη ανθρώπινη σχέση μετατρέπεται σε φτηνό εμπόρευμα. Αυτή είναι η αιτία του θανάτου. Σε αυτό το έγκλημα, γυναίκα και άνδρες είναι εξ ίσου ηθικοί αυτουργοί. Το έργο έχει δύναμη γιατί αναγκάζει το θεατή, άνδρα ή γυναίκα, να ψάξει για ενοχές στα δικά του μάτια. Επιπλέον, πραγματεύεται και άλλα σύγχρονα θέματα όπως η μετανάστευση, ο ρατσισμός, η βιοπάλη, η αλλοτρίωση στην εργασία. Γι αυτό , αν τώρα είναι μοντέρνο, πάντα θα είναι διαχρονικό.

Από το κείμενο στην παράσταση
Μπροστά σε ένα τέτοιο κείμενο από την αρχή νιώσαμε ότι έπρεπε να σταθούμε με θάρρος αλλά και σεβασμό. Για να αναδείξουμε την ουσία του κειμένου έπρεπε να γίνουμε μύστες του υπο-κειμένου (sub-text). Να νοιώσουμε όπως αυτοί οι άνδρες, που αρχικά έμοιαζαν πολύ πιο αξύριστα πηγούνια από εμάς. Πηγή και έμπνευση μας γρήγορα αποδείχτηκαν τα προσωπικά μας βιώματα. Πόθοι, εμπειρίες, ερωτικές απογοητεύσεις, παρδαλά ποτά και νυχτοπερπατήματα. Στη ζωή μας και στη φαντασία μας. Μόνος μας σύμμαχος η ενδοσκόπηση. Αντίπαλοι μας η απειρία, η έλλειψη μέσων, ο κακός μας εαυτός και ο χρόνος. Χωρίς κατάλληλη αίθουσα για πρόβες, σε νοσοκομειακούς χώρους στο Παπανικολάου, κουρασμένοι η και ξενυχτισμένοι μετά από δουλειά, τολμήσαμε μέσα σε τέσσερις μήνες να σταθούμε αντιμέτωποι με ένα έργο μεγάλων ρόλων, μεγάλων απαιτήσεων. Μάλλον όμως είναι αρκετά για το θέατρο: τρείς ηθοποιοί, δύο σανίδια, ένα πάθος, για να παραφράσω τον Ισπανό θεατρικό συγγραφέα Λόπε ντε Βέγκα(λέγεται ότι έγραψε και ανέβασε πάνω από 1000 έργα). Σε αυτή την ανελέητη βουτιά στα άδυτα της ψυχής μας , τσαλακώσαμε την περηφάνια και το καλό μας πρόσωπο και συγκρουστήκαμε με τον εγωισμό μας και μεταξύ μας. Κάποτε βρεθήκαμε να βλέπουμε τις οικογένειες μας σαν φωτογραφίες πάνω από το τζάκι που έκαιγε μέσα μας. Γι αυτό και θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά τους συγγενείς, φίλους και συναδέλφους που μας ανέχτηκαν. Πιστεύω ότι σε εμάς έδρασε λυτρωτικά. Για το κοινό μας…δεν ξέρω αν θα παίξουμε καλά ή άσχημα, ελπίζω όμως ότι θα παίξουμε αληθινά.
Σας εύχομαι να απολαύσετε την παράσταση

Γιώργος Εργάς

Για τον συγγραφέα

Ο Γιάννης Τσίρος γεννήθηκε στη Μεσσηνία και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε σχέδιο και φωτογραφία, ενώ κατά διαστήματα έκανε μαθήματα μουσικής. Εργάστηκε επαγγελματικά στη δημοσιογραφική φωτογραφία, στο ραδιόφωνο, ως σχεδιαστής και κατασκευαστής κοσμημάτων και ως μουσικός σε διάφορα συγκροτήματα. Στο διάστημα 1991-93 παρακολούθησε μαθήματα θεατρολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το 1990 ασχολείται με τη συγγραφή κινηματογραφικών σεναρίων και θεατρικών έργων. Τα Αξύριστα Πηγούνια γράφτηκαν το 1995-96. Το 2004 βραβεύθηκε στο θεατρικό διαγωνισμό του Υπουργείου Πολιτισμού, με το πρώτο βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου θεατρικού συγγραφέα. Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά από τη Θεατρική Εταιρία Στοά σε σκηνοθεσία του Θανάση Παπαγεωργίου, σκηνικά-κοστούμια της Λέας Κούση, από τους Ιεροκλή Μιχαηλίδη, Γεράσιμο Σκιαδαρέση και Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο.

Εμπειρίες απο την απόπειρα μας

(ρωτάει ο Εγγλέζος το Ζορμπά)

-Αλέξη, είσαι σίγουρος ότι εδώ που σκάβουμε θα βρούμε κάρβουνο;

-Γιατί αφεντικό, ποιος σου είπε ότι σκάβουμε να βρούμε κάρβουνο;

-Τότε τι σκάβουμε να βρούμε;

-Σκάβουμε να βρούμε τους δαιμόνους που έχουμε μέσα μας…!

Θόδωρος Λαμπριανίδης

Σχέση πάθους ή εξάρτησης; Ένα ακόμη δίχτυ ασφαλείας ή μια ακόμη προεξοχή στο βράχο; Το αθέλητο κακό επιβιώνει με πρόσχημα τις «ανάγκες» μας, αλλά και επανέρχεται σαν την ηχώ της ηθικής μας..

Σ αυτή μας τη πλεύση διαπιστώσαμε ότι όσο πιο διάφανο γινόταν το νερό, τόσο πιο ξεκάθαρα αποκαλύπτονταν οι βυθισμένες αλήθειες του έργου, «μέχρι που γύρισε ο ήλιος κι έγινε το νερό καθρέφτης…».

Λουκάς Δαγδηλέλης

Είτε γιατί είναι κάποια βαθύτερη ανάγκη μας για επικοινωνία, είτε γιατί με την υποκριτική αναμοχλεύουμε κομμάτια του δικού μας εαυτού, το θέατρο αποτέλεσε για μας ταυτόχρονα πρόκληση αλλά και ειλικρινή εσωτερική δημιουργία. Το έργο που «ανεβάσαμε» στάθηκε αφορμή για έκφραση, μάχη και ψυχικό εξαγνισμό, ώστε τελικά να νιώθουμε -ουτοπικά, ίσως- ότι προσεγγίσαμε την αρχαία έννοια της κάθαρσης… Μια ανεπανάληπτη εμπειρία που ελπίζω να ξαναζήσω σύντομα!

Βαγγέλης Καϊμακάμης

Τα «Αξύριστα Πηγούνια» είναι μια βαθιά βουτιά στα βαθιά της ψυχής. Κοιτώντας με μια ματιά λίγο καθαρή τρομάζουμε, αλλά και μας υποχρεώνει στη θέα της αλήθειας.

Τα δραματικά πρόσωπα του έργου βασανίζονται και βασανίζουν το ένα το άλλο με εργαλεία τα πάθη τους. Σαν να μην έχουν άλλο τρόπο ύπαρξης. Αυτά τα πρόσωπα προσπάθησα να φωτίσω με ήχους.

Χρήστος Συκιώτης